Vliegen met blinde en slechtziende kids van Visio!

Zaterdag 17 november hebben we met 10 stoere jongens en meiden van Visio een prachtige vliegdag gehad! Iedereen die er zin in had heeft een mooie vlucht gemaakt. Stoer hoor! Leuk dat jullie met ons hebben meegevlogen.

Bekijk alle foto’s hier: https://stichtingfly4u.nl/17-november-2012-vliegen-met-visio/!

Ernst Dekker van Visio heeft een mooi verslag gemaakt van de vliegdag, lees het hieronder!

Stoere meiden en jongens van VISIO zijn voor 1 dag co-pilot. Drachten zaterdag 17 november De leden van de Stoere Meiden en Jongens Club ( SMJC ) van VISIO werden in Drachten uitgenodigd door de Stichting “FLY4U”, met als doel om eens te ervaren hoe het is om als co-pilot mee te vliegen. Na een vraag van de SMJC bij het vliegveld van Drachten over de kosten van een vlucht, werden de rollen ineens omgedraaid. De club werd door stichting “FLY4U” uitgenodigd en we zouden flink in de watten worden gelegd. Verrast als we waren lieten we deze uitnodiging natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Omdat het zo’n speciale gelegenheid was -en uiteraard niet helemaal vrij van risico’s – werd eerst aan alle ouders gevraagd of ze dit uitstapje ook zo’n goed idee vonden. Uiteindelijk vond niemand het een probleem en veel ouders hadden zin om er bij te zijn. De ouders waren dan ook van harte uitgenodigd. Het is vrijdagavond 21.30 uur. Na al een paar keer contact gehad te hebben met de meteorologen van vliegveld Drachten, word ik gebeld dat het vliegen vervroegd moet worden van 13.00 uur naar 11.30 uur vanwege de verwachte verslechtering van het weer. Ik ga direct akkoord want (deze unieke kans laat ik niet graag aan ons voorbij gaan) ik ook snap wel dat we zo’n kans niet snel weer krijgen. Dat betekent alle ouders bellen om te zeggen dat de club eerder begint. Gelukkig heeft niemand bezwaar en zeggen we elkaar ‘tot morgen’. Dat betekent voor mij op tijd naar Haren om de nodige voorbereidingen te treffen: Broodjes bakken (ja, we eten uiteraard wel lekker) en smeren. Eva (Eén van mijn trouwe vrijwilligsters) is er ook al snel en daarna komen er nog zes leden van de club binnenvallen Lars, Mathijs, Alex, Charissa, Artin en Wouter. De anderen zullen we bij het vliegveld in Drachten ontmoeten. Na even wat gedold te hebben besluiten we om te vertrekken naar Drachten. In de bus is de spanning voelbaar; ‘jij durft toch niet’ en ‘ik zal wel eens even wat laten zien’, ‘ik zet de piloot er wel uit’ enz. Kortom allemaal heel zenuwachtig. Maar aan alles komt een eind dus ook aan dit autoritje. We worden geweldig ontvangen: ‘Kom binnen, willen jullie warme chocomelk, limonade of koffie’. Uiteraard nemen stoere vliegeniers geen chocomelk of limonade maar ……………….koffie. Puur? Nee dat dan weer niet, maar toch. Doede Douma legt ons van alles uit. ‘Een sportvliegtuig-motor, hoeveel PK heeft die?’ vraagt hij. We hebben allemaal wel een idee en ik hoor Artin zeggen: ‘200 PK’. Vele anderen, waaronder ikzelf, zijn het met hem eens. Er moet toch wel wat nodig zijn om zo’n ding van 8 meter de lucht in te trekken!  ‘80 PK’ verklapt Doede ons, en begint ons uit te leggen dat dat om 80 paarden gaat. Poeh. Dan komen de boardingkaarten tevoorschijn. Dit is de kaart die je straks moet kunnen laten zien, zodat we weten dat je een vlucht gaat maken. Wouter besluit om van deze luchtdoop af te zien net als Jeen. Rick roept al een paar keer: ‘Gaan we nou, gaan we nou?’ Hij kan duidelijk niet wachten. Dan worden de piloten voorgesteld en gekoppeld aan de co-pilots (dat zijn wij dussss). En ja hoor: ‘Rick  ga je mee’ , zegt een van de piloten, ‘en Alex  en Lars’ . Het moment is daar. Ik zie ze onder begeleiding van de piloten naar de vliegtuigen lopen en krijg het een beetje warm (dat is de spanning he’, zal het wel goed komen enz.). Als ze alle drie in een vliegtuig zitten worden de motoren gestart. Dat is indrukwekkend: VROOOOOOOOOOMMMMMM. Een tijdje warm draaien, alles even testen en daar gaan ze! Eén voor één stijgen ze op om na een goed kwartier terug te keren. Gelukkig, allemaal zonder schrammen. Vervolgens zijn Mathijs , Artin, en Charissa aan de beurt. Ook Eva gaat de lucht in. Huppakee. Na een tijdje, (van toch wel wat zenuwen) en getrakteerd te worden op allerlei heerlijke hapjes, koekjes en drinken, komen ze weer terug, allemaal met glunderende gezichten. Als iedereen gevlogen heeft zegt Doede tegen mij: ‘En nou jij nog he’! Dit had ik mij niet voorgenomen, vooral omdat ik wel wat hoogtevrees heb. Maar alle kids beginnen te roepen: ‘Ernst de lucht in, Ernst de lucht in!’ Tja, dan kan ik me natuurlijk niet laten kennen, dus laat ik me meenemen door piloot Freerk. En ik kan je vertellen dat het een weergaloze ervaring is, wat een sensatie! Na het vliegen krijgen we allemaal ook nog een Luchtdoopcertificaat en daar zijn we best trots op. Als echt alles is afgelopen danken we de piloten voor hun begeleiding en de dames van de hapjes voor de enorme gastvrijheid. Op naar het museum van Jeen! Ja Jeen heeft een echt juttersmuseum bij zijn huis in Rottevalle. Daar vinden we Russische shampooflesjes, visnetten, drijfhout, een kompas en nog veel meer. Dit museum is echt de moeite van het bezoeken waard! ‘Komen jullie ook nog even binnen?’ vraagt Jeen’s moeder, ‘dan drinken we nog wat.’ Bij vertrek vraag ik Jeen: ‘Heb je al eens eerder zoveel visite gehad?’ Ernst.